HARTMENSEN



Een blonde, jonge vrouw loopt op me af en zegt " kom maar mee ".
Ik loop achter haar aan en wanneer ze stopt begrijp ik dat ik hier mag gaan zitten.
Even glimlach ik naar haar, zet mijn tas tegen de voetsteun en ga zitten. Het voelt koud. Leer.
De vrouw excuseert zich en loopt weg. Via de spiegel kijk ik haar na. Haar haren steil en wat gelig. Haar gezicht overladen met sproeten. Haar kleding zwart. Eigenlijk neem ik alles op, razendsnel.
De aluminium lampen die boven me hangen, de muziek die rommelig klinkt, de geur van de vrouw naast me in de stoel....
Dan komt de kapster terug. We gaan beginnen.
Na een paar minuten vraagt ze me wat ik doe aan werk.
Van binnen glimlach ik, "daar gaan we dan" is wat ik voel. Maar mijn stem verraadt niets en klinkt rustig als ik mezelf hoor zeggen dat ik een praktijk heb en werk met hooggevoelige mensen.
Ze is stil. Precies wat ik vermoedde.
Dus ik vraag wat ik al weet " heb je daar weleens van gehoord? ". Ze schudt haar hoofd en zegt " nee, ik ken het niet....wat is dat dan? "

Tja. Zo gaat het vaak.
Mensen weten er of vrijwel alles tot heel veel van, of helemaal niks.
En leg dan maar even kort uit, in voor de ontvanger verstaanbare taal, wat hooggevoeligheid nou precies is.
Dat gaat mij in een paar woorden niet lukken. Maar wat ik beslist zou noemen is de hartverbinding.
In mijn ogen onderscheiden hoogsensitieve mensen zich van andere mensen door hun sterke hartverbinding. Alles wat ze doen, zeggen en leven...komt recht uit hun hart.
Ze voelen hun leven. Voelen geluid, bewegingen, dieren en mensen. Overal speelt hun hart de hoofdrol.
En dat niet alle mensen op deze wijze waarnemen is voor deze groep mensen vaak een grote schokkende ontdekking.
Dat mensen anders denken en leven, kouder en platter handelen dan zij, ervaren ze vaak als zeer moeilijk en pijnlijk.

Ik noem ze de hartmensen.
De mensen die zich al snel zwakker en onbegrepen kunnen voelen.
Vooral wanneer ze omgeven zijn door hoofdmensen, mensen die vooral zintuiglijk waarnemen en veel minder voelen.

Je begrijpt vast meteen dat deze twee groepen de wereld compleet anders beleven.
De een vliegt zonder aarzeling van het een in het ander. Ziet en vergeet en doet er nog een schepje bovenop aan het einde van de dag.
Terwijl de ander als een grote badspons, elke beweging en elk geluid in zich opzuigt. Alles is er op groot scherm...beeld, geluid, kleur en geur.
En al deze prikkels moeten worden verwerkt. Hebben aandacht nodig en vragen om bewustzijn.
Raast deze laatste groep aan zichzelf voorbij dan betalen ze daarvoor altijd een prijs. Allerlei klachten vliegen hen om de oren. Van slapeloosheid tot burnout.

Rekening mogen ze leren houden met hun mooie, maar gevoelige systeem. Want wanneer ze op de juiste manier met zichzelf, met hun zijn leren omgaan, komt hun grote kracht aan het licht.
Als deze mensen hun hart niet laten overstromen maar het tijd en aandacht geven, blijken ze zeer inspirerende, intuitieve en wijze mensen.

Een grote uitdaging. Elke dag weer. Het tempo, de toenemende druk, een overkill aan prikkels...veel hooggevoeligen die hun kracht willen beleven zullen die razende wereld met grote regelmaat uit moeten zetten.
Uitzetten en inruilen voor rust en stilte. Voor momenten alleen...met hun hart.

Leren wie je bent, wat je nodig hebt en jezelf dat geven. Dat is het pad van elk gevoelig mens.
Daar staat een hartmens op.
Laat de hoofdmens maar rennen en vliegen, laat ze maar doen. En onthoud dat geen enkel uitje, dat geen enkel spektakel ooit kan tippen aan dat wat jij voelt wanneer je vol in contact staat met je hart.
Daar zit geluk, daar vind je vreugde...dat is leven!

Mijn uitleg is inmiddels vergeten.
Ik kijk naar de handen van de kapster, naar haar mond. Ze ratelt er op los over haar zoontje, de overbuurvrouw en de hond van haar vriendin.
Ik zou willen dat ik nu kon afhaken maar weet dat het voor mij zo niet werkt. Dus ik wacht geduldig tot ik klaar ben.

Buiten gekomen haal ik diep adem en spring ik wat heen en weer. Rare blikken beantwoord ik met een lach en nog meer gespring.
Ik loop naar mijn fiets en voel de wind in mijn gezicht. Ik ben blij, het geratel is eindelijk uit.
Thuisgekomen knuffel ik Mobie uitgebreid en duik dan razendsnel de douche in.
Tijd om deze spons uit te wringen en mezelf terug naar mijn hart te zingen!!

Liefs,
Cheronne